Intuïtie is voor mij een vorm van wijsheid die verder gaat dan we met ons geconditioneerde verstand kunnen verklaren. Het woord komt van het Latijnse woord “intueri” dat ‘naar binnen kijken’ of ‘innerlijk zien’ betekent, of van het woord “intuer” dat ‘aandachtig bekijken, beschouwen of waarnemen’ betekent.

Onderzoek wijst uit dat hoogsensitieve personen (HSP’s) een intensere hersenactiviteit vertonen in gebieden die verband houden met empathie, emoties en zintuiglijke waarneming. Deze verhoogde gevoeligheid komt voort uit een diepere verwerking van informatie in het brein, met name in de insula en de spiegelneuronen. Hierdoor ervaren HSP’s subtiele prikkels sterker en hebben ze meer tijd nodig om deze te verwerken.

Symptomen van hoogsensitiviteit kunnen variëren, maar vaak omvatten ze:

Het opmerken van subtiele details die anderen ontgaan.

Overweldigd raken in drukke omgevingen of bij veel prikkels.

Diep geraakt worden door emoties, zowel van zichzelf als van anderen.

Een sterk inlevingsvermogen en een natuurlijke gevoeligheid voor sfeer of stemming.

Intense reacties op kunst, muziek of natuur.

Stiekem zijn alle mensen gevoelig

Hoewel hoogsensitiviteit vaak wordt gezien als een eigenschap van ‘slechts’ een klein deel van de bevolking, vermoed ik dat ieder mens in essentie veel gevoeliger is dan vaak gedacht. Ik vermoed dat de meeste mensen zo druk zijn met doen, dat ze zelden met zichzelf kunnen zijn en dat gevoelens of signalen vaak niet ‘aankomen’.


Wat ik in mijn eigen leven heb geleerd, is dat mijn gevoelens boodschappen bevatten—signalen die me altijd iets te vertellen hebben. Deze signalen heb ik moeten leren voelen, ‘lezen’, vertalen en verwerken in mijn dagelijkse leven om te functioneren zoals ik wilde en nodig had. Niet langer om mezelf en mijn sensaties heen, maar in mezelf met al mijn sensaties, emoties en gevoelens.

De vervelende signalen

Dit betekende voor mij dat ik sommige situaties anders moest leren benaderen in plaats van mezelf, vaak onbewust, af te stoten en aan te passen. Dit vroeg om zelf onderzoek, nieuwsgierigheid en veel vertraging. Want in een samenleving die vrij snel gaat, heb ik vaak het gevoel gehad dat ik sneller moest gaan dan ik wilde of kon. En dat er ook veel tijd voor nodig was om mezelf weer ‘bij elkaar te rapen’. 

Of van mezelf weg te komen, vooral van angstige en vervelende gevoelens die ik niet kon omschrijven en geen uitweg voor had.

Ondanks m’n pogingen lukte het me zelden om van mezelf weg te komen, hoe meer ik m’n best deed om mezelf weg te leiden of te verdoven, des te meer en groter
de signalen werden. En dus besloot ik om, met de juiste hulp, de signalen serieus te nemen.

Tot mijn verbazing bleek er informatie te zitten in alle emoties en gevoelens die ik probeerde weg te sturen. Ik merkte steeds meer op hoe bang ik was voor mezelf, m’n lichaam en alles wat zich daarin of daaromheen bevond. Daarnaast bekroop me ook een diepe angst dat ik steeds minder aansluiting zou vinden met de buitenwereld, als ik steeds meer naar binnen zal gaan.

Deze diepe angst klopte.

Maar niet zoals ik had verwacht. Wat ik merkte was dat terwijl mijn gevoeligheid steeds vaker haar plek innam, er ook een gevoeligheid om mij heen tevoorschijn kwam. Steeds minder vaak voelde ik me verborgen en afgesloten in of van mezelf, maar verbonden met de wereld om me heen. Niet perse de drukte en haast waar ik me voorheen in wilde verstoppen, maar de rust en schoonheid die ik voorheen niet opmerkte.
Er ontstond een paradox die me liet zien dat er een verschil was tussen mijn geconditioneerde en ware natuur. Mijn geconditioneerde natuur was op vlucht voor haar intuïtie en haar natuur, vooral bezig met hoe en of anderen haar konden accepteren. Mijn ware natuur kon aanwezig zijn, alles ervaren zonder weg te gaan. Niet altijd zonder ongemak, maar wel met meer vertrouwen en een gevoel van heelheid of eerlijkheid.

Iets klopte.

En ik leerde te vertrouwen op m’n lichaam, m’n signalen en gevoelens. Ik begreep dat alles informatie was en dat er niets is om bang voor te zijn. Zelfs angst niet. Hoe beangstigend soms ook, ik leerde dat de meest sterke en ingewikkelde emoties een ingang waren naar iets dieper dat helemaal niet beangstigend was. Al begon ik ook steeds meer te ervaren hoe diep ontkent en gestraft deze diepte was. En dat de diepte zoveel wijsheid betrof, dat het vaak niet met het gezonde verstand begrepen of geïnterpreteerd kon worden. Wat voor mij een geheel nieuwe wereld opende, waarbij wetenschap niet langer slechts gebaseerd was op mentale of fysieke feiten….

Maar innerlijk weten.

Intuïtie.

Een wereld waar imperfectie de ingang is naar perfectie zoals we niet eerder kende.